Hoe zouden we die, hoe dan ook, niet kunnen zien?
Er is immers niets anders?
Wat we ook op dit moment weten, in het tijdloze nu, is de waarheid.
De kenner, de kennis en het kennen zijn één
en deze eenheid is de levende waarheid.
Een tel later komt er een nieuwe gedachte op die zegt:
'Ik wist zojuist dit en dat' en deze nieuwe gedachte verlaagt
de non-duale waarheid tot 'dit' of 'dat,'
een object gekend door een beperkt subject: de persoonlijke essentie.
Deze nieuwe gedachte is als zodanig ook de waarheid.
Er is geen denker van deze gedachte in het nu; gedachte,
denker en denken zijn één, zoals steeds en wij hebben het nu nooit verlaten.
Hoe konden we?
Net zo onbeduidend als het begrip 'gerealiseerd persoon'
is het begrip 'ongerealiseerd persoon.'
Als u 'ongerealiseerd' bent, impliceert dit dat u niet weet wat realisatie is.
Als u niet weet wat realisatie is,
hoe weet u dan dat u niet gerealiseerd bent?
Misschien gaat u ontdekken dat u altijd gerealiseerd bent geweest
en net als een man getrouwd met twee vrouwen
- waarvan de eerste goddelijk en onsterfelijk,
de tweede menselijk en vergankelijk is - ,
tegelijkertijd leeft op twee niveaus:
het relatieve niveau van subject-object relaties
en het absolute tijdloze niveau van zuiver, niet duaal bewustzijn.
In de tussentijd kunt u zich beter niet verlustigen
in dualiserende gedachten als 'gerealiseerd' en 'niet gerealiseerd,'
om eens en voorgoed van al deze onjuiste begrippen af te komen
die voortkomen uit de onjuiste notie dat we een persoonlijk wezen zijn
en ze in het vervolg geen gelegenheid meer te geven
om in de geest op te komen.
Deze houding zou men 'leven in overeenkomst met iemands
diepste inzicht' kunnen noemen.
(Francis Lucille)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten